اختلال دوقطبی:
اختلال دو قطبی تجربه ی خلق ملول شدید و بسیار اخلالگر را شامل میشود که ممکن است به صورت متناوب با دوره ی افسردگی اساسی روی دهد.
اختلال دو قطبی نوع 1:
افرادی که دروه های مانیا دارند حتی اگر هرگز دوره ی افسردگی نداشته باشند، مبتلا به اختلال دو قطبی نوع 1 تشخیص داده میشوند. ممکن است (نه لزوما) همراه با یک یا چند دوره افسردگی اساسی باشد
ملاکهای دوره مانیا:
A: دوره متمایز خلق که به طور نا به هنجار و مداوم بالا، گشاده یا تحریک پذیر است و افزایش نا به هنجار و مداوم فعالیت یا انرژی هدفمند که حداقل یک هفته ادامه می یابد و یا در بخش عمده ای از روز، تقریبا هر روز وجود دارد.
عزت نفس کاذب یا بزرگ منشی
کاهش نیاز به خواب
پر حرف تر از معمول یا فشار برای ادامه دادن صحبت
پرش افکار یا تجربه ی ذهنی که افکار شتاب دارند
حواس پرتی
افزایش فعالیت هدفمند یا سرآسیمگی روانی – حرکتی
مشغولیت بیش از حد در فعالیت هایی که پیامدهای ناراحت کننده دارد (مثل ولخرجی کردن مهار نشده در خرید، بی احتیاطی های جنسی، سرمایه گذاری احمقانه)
اختلال دو قطبی نوع 2:
فرد یک یا تعداد بیشتری دوره ی افسردگی و حداقل یک دوره ی هیپومانیا داشته است
ملاک های دوره ی هیپومانیا:
دوره های متمایز خلق که به طور نا به هنجار و مداوم بالا، گشاده یا تحریک پذیر است و افزایش نا به هنجار و مداوم فعالیت یا انرژی که حداقل چهار روز پیاپی ادامه می یابد و در بخش عمده ای از روز تقریبا هر روز وجود دارد.
اختلال افسردگی اساسی:
1) خلق افسرده
2) از دست رفتن علایق
3) کاهش یا افزایش وزن
4) بی خوابی یا پرخوابی تقریبا در همه روزها
5) سرآسیمگی یا کندی روانی-حرکتی تقریبا در تمام روزها
6) خستگی و فقدان انرژی
7) احساس بی ارزشی یا احساس گناه مفرط یا نا متناسب
8) کاهش توانایی تفکر و تمرکز
9) افکار مکرر مربوط به مرگ
اختلال افسردگی دوران نشانه ای را شامل میشود که در آنها، فرد معمولا دستخوش خلق به شدت غمگین میشود. عنصر اساسی این اختلال، خلق غمگین بسیار بالاست که ملالت نامیده میشود.
